ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ - ΑΤΟΜΙΚΗ-ΕΠΙΝΟΗΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ

Η ατομική και συλλογική μνήμη συνυπάρχουν στο χρόνο συσχετίζονται και αλληλοεπηρεάζονται. Υπάρχουν διαφορετικές μνήμες σε κάθε γενιά, ανάλογα με την ηλικία την κοινωνική τάξη, το φύλο, το επάγγελμα και άλλες μεταβλητές. Σύμφωνα με την Aguilar Fernandez «Συλλογική μνήμη μπορεί να οριστεί η ανάμνηση που έχει μια κοινότητα για την ίδια της την ιστορία, καθώς και τα μαθήματα και τα διδάγματα που, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, εξάγει από αυτήν την ανάμνηση».[1]

Η συλλογική μνήμη μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε το παρόν. Η επίσημη μνήμη κάθε χώρας είναι καθοριστική καθώς μέσα από κατασκευασμένες παραδόσεις και αναμνήσεις όσο και μέσω της πραγματικής λήθης, οικοδομούνται οι εθνικές ταυτότητες. Αυτές οι κατασκευασμένες παραδόσεις και η ανάμνηση τους μπορεί να αφορούν την ανάδειξη ένδοξων γεγονότων ή αρνητικών παραδειγμάτων προς αποφυγή. Για την επίτευξη μιας πολιτικής σταθερότητας πρέπει η ατομική και συλλογική μνήμη επιμέρους κοινωνικών ομάδων να συμπίπτουν με την επίσημη. Σε κάθε περίπτωση που υπάρχει σοβαρή αντίθεση και αντίφαση και στο ενδεχόμενο σύγκρουσης μνημών, τότε, προς αποφυγή της σύγκρουσης, είτε αναζητάτε στην ίδια την ιστορία μια επίσημη μνήμη που να ικανοποιεί τους πάντες ή το γενικό σύνολο, είτε επινοείται ή κατασκευάζεται μια κατάλληλη μνήμη, είτε αποσιωπώνται επίμαχα γεγονότα που θα επέφεραν μελλοντικές διαμάχες.[2]Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επινόηση παραδόσεων αποτελεί μια από τις βασικές πρακτικές της κρατικής εξουσίας για την εδραίωση και τη νομιμοποίησή της. Όπως αναφέρει και ο Hobsbawm η επινόηση της παράδοσης αποτελεί τον τρόπο νομιμοποίησης των σημερινών υπαρχόντων εξουσιαστικών σχέσεων και τάξεων στην κοινωνική ζωή. Όρισε την επινόηση της παράδοσης ως «ένα σύνολο πρακτικών που κανονικά διέπονται από απροκάλυπτα ή σιωπηρά αποδεκτούς κανόνες και από τελετουργικό ή συμβολικό χαρακτήρα που επιδιώκουν να ενσκήψουν ορισμένες αξίες και κανόνες συμπεριφοράς με επανάληψη που συνεπάγεται αυτόματα συνέχεια με το παρελθόν».[3]

[1]Αguilar fernandez paloma,«Μνήμη και λήθη του ισπανικού εμφυλίου» Δημοκρατία, δικτατορία και διαχείριση του παρελθόντος», Μετάφραση: Κακουριώτης Σπύρος, Παπαγεωργίου Χάρης, Κρήτη, 2005 σελ,7.

[2]Στο ίδιο σελ,8.

[3]Eric J. Hobsbawm , Terence O Ranger, «Η επινόηση της παράδοσης», Αθήνα, Θεμέλιο, 2004, σελ,9-10.