Η κριτική

Αλλά αυτό το άνοιγμα επανεξετάστηκε τη δεκαετία του ογδόντα, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι η Alltagsgeschichte είχε γίνει ένα εντελώς ανεξέλεγκτο τέρας με ένα κεφάλι Λερναίας Ύδρας. Το 1984, η Ιστορική Διάσκεψη της Δυτικής Γερμανίας αποκάλυψε έναν εκπληκτικό βαθμό εσωτερικών συγκρούσεων, ο οποίος προφανώς σιγόκαιε από το προηγούμενο συνέδριο. Η Alltagsgeschichte περιγράφηκε ως μη παραγωγική, ανεπαρκής και ερεθιστική μέθοδος, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια απλή πνευματική μόδα.[1] Η δημοτικότητα της Alltagsgeschichte αποδόθηκε σε μια νέο-ρομαντική επιθυμία. Η ανάδειξη από τους υποστηρικτές της Alltagsgeschichte των θεμελιωδών θεωριών, όπως η έννοια του εκσυγχρονισμού, ερμηνεύτηκε ως απόρριψη του εκσυγχρονισμού από μια γενιά που, ήρθε αντιμέτωπη με την καταστροφική δύναμη της βιομηχανικής κοινωνίας, αφήνοντας ένα συναίσθημα αδυναμίας, έχοντας χάσει όλη την εμπιστοσύνη στη πρόοδο και έχοντας χτίσει ένα φανταστικό καταφύγιο στο παρελθόν. Η συζήτηση πήρε πολιτικές διαστάσεις. Η γενιά των «πρεσβύτερων», που θεωρούσαν τους φιλελεύθερους και δημοκρατικούς εκπροσώπους μιας κριτικής και πολιτικά δεσμευμένης ιστοριογραφίας, επιτέθηκαν σε μια ομάδα που ταυτίζονταν με τα τότε αναδυόμενα οικολογικά και πολιτικά κινήματα στη Δυτική Γερμανία.

Δεδομένου ότι ο Norbert Elias, στη καθημερινή εφημερίδα (Alltag), από τη μία πλευρά, ορίζει τις επαναλαμβανόμενες πτυχές της ζωής (η εργάσιμη ημέρα σε αντίθεση με τις διακοπές, την ιδιωτική ζωή σε αντίθεση με τη δημόσια ζωή) από μια άλλη προοπτική, αναφέρεται σε ορισμένες μορφές συνείδησης, αντίληψης ή εμπειρίας που δεν είναι ανακλαστικές, αλλά ανήκουν σε μια καθημερινή και αυτόματη ρουτίνα, σε αντίθεση με την ορθολογική και επιστημονική σκέψη. Αυτός ο ορισμός ρίχνει φως στο κύριο πρόβλημα που θέτει η καθημερινή ζωή: η ένταση μεταξύ της αντικειμενικής περιγραφής που μπορεί να κάνει κάποιος και της κατανόησης που έχει κάποιος, ως αντιληπτικού σχήματος που επιτρέπει την πρόσβαση στην υποκειμενική εμπειρία του ιστορικού.[2] Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό το περίπλοκο πρόβλημα έχει δημιουργήσει πολλές προτάσεις για λύσεις ή μεθόδους έρευνας, οι οποίες είναι πολύ διαφορετικές, αλλά οι οποίες στη συνέχεια ομαδοποιήθηκαν με τον γενικό όρο της Alltagsgeschichte. Στην Alltagsgeschichte, βρίσκουμε λοιπόν προφορική ιστορία, μελέτη ιστορικών νοοτροπιών, περιφερειακές μικρό-μελέτες δημογραφικών και οικονομικών αλλαγών, καθώς και διάφορες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις ή απλά, την εξέταση των υλικών πτυχών της ζωής. Τα πιο συνηθισμένα θέματα ήταν: ζωή και θάνατος, σεξουαλική συμπεριφορά, παιδική ηλικία, γήρας, ρούχα, φαγητό, ποτό, στέγαση και ζωή σε μικρές κοινότητες.[3]

[1] Noiriel Gérard «Τι ειναι η συγχρονη ιστορία» Εκδότης: GUTENBERG 2005,σελ.174-178.

[2] Θεωρία πολιτισμού στον ισολογισμό Συνεισφορές στα 100α γενέθλια του Norbert Elias Συντάκτες Annette Treibel Helmut Kuzmics Ρέινχαρντ Μπλομέρτ VS Verlag für Sozialwissenschaften, Wiesbaden DOIhttps://doi.org/10.1007/978-3-663-11910-4 https://link.springer.com/book/10.1007/978-3-663-11910-4#about

[3] Noiriel Gérard «Τι ειναι η συγχρονη ιστορία» Εκδότης: GUTENBERG 2005,σελ.174-178.