Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Η δημόσια ιστορία εξετάζει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η ιστορία τίθεται σε λειτουργία σε πολλαπλούς χώρους - σε μουσεία, σε μνημεία και σε δημοσίους και ιδιωτικούς χώρους πολιτιστικής κληρονομιάς, στο διαδίκτυο. Η δημόσια ιστορία εξετάζει επίσης τρόπους ιστορικής διατήρησης σε αρχεία και άλλους θεσμούς κληρονομιάς και μορφές επικοινωνίας για το παρελθόν που χρησιμοποιούνται σε κινηματογραφικά και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Η δημόσια ιστορία διερευνά την ιστορία πέρα από τη συμβατική αίθουσα διδασκαλίας και συγκεντρώνει την προφορική ιστορία, τις ψηφιακές ιστορίες αφήγησης και τις αρχειακές πρακτικές με κριτική σκέψη μέσω της κοινής μνήμης, της οικογενειακής ιστορίας και των θεσμικών ιστορικών έργων. Οι ακαδημαϊκές και θεσμοθετημένες εκδοχές της ιστορίας συχνά αποκρύπτουν και απαλύνουν τις φωνές πολλών και η δημόσια ιστορία επιδιώκει να ανακτήσει και να τεκμηριώσει αυτές τις αφηγήσεις, προκειμένου να δημιουργήσει μια πιο δημοκρατική λεπτομερή αναφορά στο παρελθόν μας. Η πρακτική της δημόσιας ιστορίας αφορά τον τρόπο που ιστορικά αρχεία που αποτελούνται από έγγραφα, φωτογραφίες, και ηχογραφήσεις να είναι εύκολα διαθέσιμα σε πολλούς ιστορικούς ιστοτόπους και μουσεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Η δημόσια ιστορία προσπαθεί επίσης να επικοινωνήσει με ιστορίες μέσω εικονικών εμπειριών στο διαδίκτυο. Στο μέλλον το διαδίκτυο θα συνεχίζει να αναπτύσσεται, προσφέροντας ευκαιρίες για να εξερευνήσουμε τις συνδέσεις μεταξύ ιστορίας, πολιτισμού και αρχειακών πρακτικών μέσω κρίσιμων αναγνώσεων σε αυτόν τον αναδυόμενο τομέα.
Η Δημόσια Ιστορία είναι ένας νεολογισμός. Σύμφωνα με τον Thomas Cauvin, ο όρος «Δημόσια Ιστορία» έγινε δημοφιλής όταν το δημόσιο ιστορικό κίνημα εμφανίστηκε με σαφήνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970.[1] Δηλώνει ιστορία που δημιουργείται και μελετάται έξω από τον ακαδημαϊκό χώρο: μέσα από μουσεία, χώρους πολιτιστικής κληρονομιάς, μνημεία και πολιτιστικές μορφές, όπως ιστορικά μυθιστορήματα, ταινίες, τηλεοπτικά προγράμματα. Η Δημόσια Ιστορία αφορά τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία δημιουργείται, αμφισβητείται, διαδίδεται και παρουσιάζεται σε όλους μας. Είναι ένας τρόπος άσκησης της ιστορίας, αλλά είναι επίσης και ένα πεδίο μελέτης από μόνο του. Η Δημόσια Ιστορία μας οδηγεί στο να σκεφτόμαστε τις έννοιες της εξουσίας, της τραυματικής μνήμης, τη συσχέτιση συλλογικής μνήμης και ταυτότητας της κοινωνίας και της ιστορικής αφήγησης.[2] Η Δημόσια Ιστορία μπορεί να εφαρμοστεί σε παραδοσιακές τοποθεσίες όπως μουσεία, μνημεία, αλλά μπορεί να αναδειχτεί και μέσω της καθημερινής ζωής, όπως οι προφορικές ιστορίες που ακούμε από τους μεγαλύτερους, ο εθνικιστικός τόνος σε μια πολιτική ομιλία, οι ιστορικές ιστοσελίδες και η τοπική και η περιφερειακή ιστορία όπως διαμορφώνεται σε μια γειτονιά της πόλης μας .
[1]Thomas Cauvin, «Public History», A Textbook of Practice, New York, Routledge, 2016,σελ,2.
[2]Αντρέας Ανδρέου, Σπύρος Κακουριώτης,Γιώργος Κόκκινος κ.ά. (επιμ.), Εισαγωγή Χρήσεις και καταχρήσεις της Ιστορίας. Η δημόσια ιστορία στην Ελλάδα, Επίκεντρο, Αθήνα, 2015,σελ, 12.