Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή κρίση» εξ αιτίας της αύξησης των προσφύγων έφτασε στο αποκορύφωμα της το 2015. Οι αναταραχές που ακολούθησαν την αραβική άνοιξη του 2011 και ο βίαιος εμφύλιος πόλεμος στη Συρία ανάγκασαν εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Η μετανάστευση θα παραμείνει το κεντρικό θέμα στην πολιτική της Ευρώπης .Εγείρονται θεμελιώδη ερωτήματα για στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αμφισβητείται η νομιμότητα του συστήματος και αυξάνεται η πολιτική δύναμη της άκρας δεξιάς. Η Ευρώπη, αυτή η παλιά ηπειρωτική χώρα των μεταναστών , των ανθρώπων που φεύγουν και των ανθρώπων που έρχονται , έπεσε σε μια βαθιά κρίση ταυτότητας που οδήγησε σε πολιτικές αναταραχές. Χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν στα ελληνικά νησιά με την ελπίδα να μεταβούν σε άλλες χώρες της Ευρώπη. Αλλά στην Ευρώπη, εδώ και πάρα πολύ καιρό, υπάρχει μια βαθιά έλλειψη , ιδεών και νόμων για την ασφαλή διανομή αυτών των απελπισμένων μεταναστών μεταξύ των 28 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, υπάρχει σαφής αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ προσφύγων, οικονομικών μεταναστών, ακόμη και εγκληματιών. Ποιοι από αυτούς τους μετανάστες αναζητούν απασχόληση και ποιοι από αυτούς είναι φανατικοί που επιδιώκουν να πολεμήσουν ενάντια στους δυτικούς άπιστους; Το ζήτημα της απορρόφησης των μεταναστών στην Ευρώπη συνεχίζει να αυξάνεται, δημιουργώντας νέες πολιτικές πρακτικές και πολλά προβλήματα στις κοινωνίες επηρεάζοντας το μέλλον ολόκληρης της ηπείρου. Οι αυξανόμενες διαφωνίες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με το άνοιγμα ή το κλείσιμο των συνόρων, η επιβολή ποσοστώσεων και τα συστήματα αποδοχής ασύλου οδηγούν σε σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των κρατών μελών. Τα ζητήματα αυτά έχουν καταστεί η κύρια αιτία μιας αυξανόμενης κρίσης μεταξύ των χωρών της ΕΕ λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης, με βαθιές διαφορές που αυξάνονται μεταξύ των χωρών της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαφωνίας προέρχεται από χώρες που επιβαρύνονται από ένα βαρύ δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα ενώ οι μετανάστες συνεχίζουν να συρρέουν,. Σε αυτό το πλαίσιο η Γερμανία προσπάθησε να υπενθυμίσει στους ευρωπαίους εταίρους της να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποσχέσεις. Όμως οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αμφισβήτησαν τη γερμανική παρέμβαση. Η Ελλάδα υποβλήθηκε σε οικονομική και πολιτική συμμόρφωση με τις ιδέες της λιτότητας, και των φορολογικών επιβαρύνσεων που αφορούσαν την εξόφληση του δημόσιου χρέους της, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να διαχειριστεί ουσιαστικά μόνη της, ένα τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα .Όμως διερωτάται κανείς γιατί μόνη της; Σύμφωνα με τη Σύμβαση του Δουβλίνου του 1997 και του 1998, η οποία αντικαταστάθηκε το 2003 από τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ της ΕΕ, «η χώρα της πρώτης εισόδου πρέπει να χειρίζεται την αίτηση προστασίας, και να συνδράμει τον αιτούντα καθ 'όλη τη διαδικασία». Ο μηχανισμός του Δουβλίνου επέβαλε το βαρύτερο φορτίο στην Ελλάδα, βολεύοντας αφάνταστα τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Ενώ η ιδέα της διάσωσης των ανθρώπων από κίνδυνο έγινε αποδεκτή, σχεδόν παντού (τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη), ακολούθησε το πρόβλημα των ποσοστώσεων και η δίκαιη κατανομή των προσφύγων. Ωστόσο, η ιδέα δεν τέθηκε ποτέ σε εφαρμογή, επειδή ορισμένες χώρες, όπως η Ουγγαρία, Πολωνία, και η Τσεχική Δημοκρατία, κατέληξαν αποφασιστικά στην άλλη πλευρά του επιχειρήματος, ισχυριζόμενοι ότι η μετανάστευση καταστρέφει την εθνική τους ταυτότητα και, ότι η οικονομία τους δεν μπορεί να αντέξει τέτοιο βάρος. Με το σκεπτικό αυτό αρνούνταν οποιαδήποτε είσοδο στους μετανάστες. Αυτό χρησίμευσε μόνο για να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη του εθνικισμού. Όλες οι απόπειρες ρύθμισης του ζητήματος των μεταναστών έχουν πάρει αντικανονική κατεύθυνση. Πρέπει επιτέλους η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν και επιτέλους να δείξει το ανθρωπιστικό της πρόσωπο. Που είναι οι ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες; Πόσο πραγματικές είναι όταν έρχονται αντιμέτωπες με εφιάλτες του παρελθόντος όπως: Η κληρονομιά της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού και του ιμπεριαλισμού; Η ιστορία της μετανάστευσης στην Ευρώπη είναι η ιστορία μιας ηπείρου που υποχωρεί, πολιτικά και ηθικά.